Arkadaş, tariximizin Siyavuşunu dinlədin. İndi sənə əsrimizin Səyavuşunu yazacağam. M.Ə. Rəsulzadə
Tehran-94
Tehranın “İstiqlal” mehmanxanasının eyvanına çıxdım: ya dumandan, ya da gecə-gündüz temperaturu (biz buna şeynəm deyirik) arasında fərqdən yaranan istixana effektindən təpələrdəki şəhəri duman bürümüşdü. Daha doğrusu, burada həm bu, həm də digəri var idi: şəhərdə 60-cı illərin modellərinin çoxlu avtomobilləri var və dağlarda isti iyul günəşinin batması ilə temperatur nəzərəçarpacaq dərəcədə aşağı düşür, tüstü ilə doymuş hava qalınlaşır.
Amma diqqətimi çəkən şəhərin dumanı deyil, tamam başqa bir şey – peyk antenaları idi. İran paytaxtının əsas memarlıq görünüşünü təşkil edən bütün ikimərtəbəli binaların çoxunda onlar var idi. 90-cı illərin əvvəllərində hələ Azərbaycanda çanaq antenləri o qədər də populyar deyildi. Dövlət Televiziyasını çıxmaq şərti ilə yerli telekanallar müəyyən qədər azad idi və ölkənin televiziya mərkəzi o dövrdə nisbətən müstəqil olan Rusiya və Türkiyə televiziya proqramlarını yayımlayırdı. Deməli, alternativ telekanallara təcili ehtiyac yox idi.
Amma o vaxt mən “Azadi”nin eyvanında müstəqil medianın jurnalisti kimi belə qənaətə gəldim: bir halda ki, bu ölkədə bütün əhali alternativ axtarır, demək, rejim və onun ideologiyası dərin böhran içindədir. Bu, birmənalı etirazdır, əhalinin rəsmi ideologiyanı səssizcə boykot etməsidir.
Hoteldə ofisiantdan insanların hansı xarici telekanallara baxdığını soruşdum. Dialoq Azərbaycan dilində idi. İranda azərbaycanlılar özlərini türk adlandırırlar, dil də müvafiq olaraq türk dilidir. Yeri gəlmişkən, 1936-cı ilə qədər Sovet Azərbaycanında azərbaycanlılar da rəsmi olaraq türk adlanırdı. Daha sonra yerli əhalini Osmanlı türklərindən uzaqlaşdırmaq üçün rəsmi olaraq milliyyət ölkə adı ilə “azərbaycanlı” adlandırılmağa başladı və Osmanlıların etiqad etdiyi sünniliyin ziddinə dində şiəlik yayılmağa başladı.
Ofisiant dedi ki, insanların əksəriyyəti türk telekanallarına baxır, çünki dili başa düşüləndir, dünyəvi, avropalı həyat tərzi cəlbedicidir…
…70-ci illərin əvvəlləri yadıma düşdü. O vaxt bizim daha müasir olan televizorlarımız, güclü cənub küləyi ilə birdən-birə İran telekanallarını qəbul etməyə başladı. Düzdür, maneə olurdu, amma yenə də Qərb filmlərinin şəkillərinə və reklamlarına baxmaq mümkün idi. Reklam bir başqa şeydir. SSRİ-də bu, demək olar ki, yox idi. 1979-cu ildə İranda ayətullahların hakimiyyətə gəlməsi ilə baxılası heç nə yox idi…
… Bəs bu çoxluq necədir? İran Xarici İşlər Nazirliyinin Siyasi və Beynəlxalq Araşdırmalar Mərkəzində idik. Heydər Əliyev keçmiş SSRİ-nin rəhbərinə xas manerada danışırdı. İttifaqın dağılmasına baxmayaraq, o belə görünürdü və prezident kimi indi 7,8 milyon əhalisi və 86 min kvadratmetr ərazisi olan bir ölkəni təmsil edirdi. Tehran indi ona tamah salır və hesab edirdi ki, Rusiya imperiyasının dağılması ilə 19-cu əsrdə İrandan qopmuş Şimali Azərbaycan İranın ağuşuna qayıtmalıdır.
…Siyasətçilərdən, hətta bixəbər obıvatellərdən eşitdiyim bu iddialar fonunda birdən Əliyevin ucalan səsini eşidirəm: “Azərbaycan İranın ərazi bütövlüyünü tanıyır!”.
Nə? Qulağıa səs gəldi? Burada, Tehranda? Mən zalda olan iranlı diplomatlara baxıram. Üzlər sakitdir. Əliyev çıxışına davam edir… Alqışlar.
Prezident kürsüdən endi və dərhal özünü mehriban mühitdə gördü.…
Mən fürsətdən istifadə edib milliyyətcə azərbaycanlı olan yerli XİN əməkdaşı ilə söhbəti davam etdirdim. Məlum olub ki, Xarici İşlər Nazirliyində çalışanların əksəriyyəti azərbaycanlıdır. Onlar da İranın dövlət sisteminin bütün strukturlarında geniş şəkildə təmsil olunurlar.
Maraqlıdır deyə mən düşündüm ki, bu o deməkdir ki, min ildən artıq İranda türklərin idarəçiliyi, o cümlədən son Pəhləvi sülaləsinin hakimiyyəti dövründə fars dilinin dövlət dili olmasına baxmayaraq, İran türkləri öz özünəməxsusluğunu və nüfuzlarını itirməyiblər.
Xaricdə İranın siyasi həyatının incəliklərini anlamayan bir çox insan azərbaycanlıları milli azlıq hesab edir. Amma reallıqda farslarla minilliklər boyu formalaşmış unikal ittifaqda onlar quruluşundan – monarxiyadan və ya klerikalizmdən asılı olmayaraq dövlətin özəyini təşkil edirlər.
Bu simbioz Azərbaycan intellektualı, Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti Milli Şurasının (1918-1920) sədri Məmməd Əmin Rəsulzadənin “Əsrimizin Siyavuşu” essesində diqqətəlayiq şəkildə dərk edilir.
Rəsulzadə oçerkdə Firdovsinin “Şahnamə”sindəki arxetipik obrazlardan istifadə edərək, Azərbaycan millətinin etnik taleyini əks etdirən öz rəsm əsərini çəkir. Onun simvolu İran və Turan oğlu, epik qəhrəman Siyavuşdur.
…Söhbəti davam etdirdik. “İranda azərbaycanlıların sayı nə qədərdir?” deyə soruşuram. “Bir dəqiqə gözləyin” dedi və getdi. O, yumşaq üz qabığı olan kitabla qayıtdı, İran Dövlət Statistika Komitəsinin yeni hesabatı olan səhifəni açdı: “Əhalinin son siyahıyaalınmasına əsasən, 27 milyon”. “Məlumatlarımıza yaxındır” deyirəm öz-özümə. “Yaxşı, onlar özlərini kim hesab edirlər?” Dialoqu davam etdirirəm. “İran türkləri” deyə cavab verir. – Azərbaycanlılar antişah inqilabının avanqardları idilər və əmin idilər ki, demokratik quruluş mədəni hüquqlarının – ana dilində təhsil, ondan ictimai həyatda, mətbuatda istifadə etmək və s həyata keçirilməsinə şərait yaradacaq. Amma ruhani rejim əslində şahın bu sahədəki siyasətini davam etdirirdi.…
Bununla belə, həmsöhbətim İran dövlət maşınının yeddi möhürünün arxasındakı sirri mənə açdı: “Biz başa düşürük ki, gec-tez bu idarəetmə sistemi çökəcək. İnqilabdan sonrakı dövrün reallıqları ilə bağlı güclü məyusluq var. İnqilabın ən ali məqsədi elan edilənlərin çoxu həyata keçirilmədi. Klerikalizmdən sonrakı dövrdə İranın dövlət quruluşunun üç ssenarisi nəzərdən keçirilir:
1. Unitar İran çərçivəsində böyük etnik qruplara mədəni muxtariyyət verilməsi.
2. Əgər bu kifayət etməsə, o zaman federasiya təklif olunacaq.
3. Amma bu kifayət deyilsə, o zaman konfederativ quruluş olacaq.
Amma istənilən halda İran azərbaycanlıları ölkənin dağılmasında maraqlı deyillər”. Başqa bir azərbaycanlı diplomat isə mənə belə dedi: “Hara tələsirsiniz? İran bizimdir və biz onu heç kimə verməyəcəyik”.
Ancaq hər şey o qədər də birmənalı deyil. Hətta o an, demək olar ki, hər şey idilliyadan uzaqdır.
…Heydər Əliyev İrana ilk rəsmi səfərindədir (29 iyun-2 iyul 1994-cü il). O, prezident Əli Əkbər Haşimi Rəfsəncani və digər xadimlərlə (İranın ruhani lideri Xamneyi ilə görüşdə iştirak etməmişəm) çox rahat danışır, sanki evə qayıdan Səfəvilər sülaləsindən olan İran şahıdır. Bu, şahmat oyunu kimi bir şey idi: Şərq zarafatları, sancmalar, hər iki tərəfdən eyhamlar. “İrana səfər etməyimə şadam, burada dost ölkədə öz qardaşlarım arasındayam”, – deyə Əliyev bildirdi.
“İran və Azərbaycanı qardaşlıq əlaqələri bağlayır, biz Qafqazdakı böhrandan narahatıq və ona biganə qala bilmərik”, – deyə Rəfsəncani cavab verir.
Əliyev Təbrizə getməkdə israr etdi. O, ora can atdı. Amma iranlılar hiyləgərcəsinə İranın qədim paytaxtı Azərbaycana səfər təşkil etməkdən yayındılar. Onlar Fars körfəzindəki Kiş adasına getməyi təklif ediblər. Ada azad ticarət zonası elan edilmişdi. Beləliklə, onlar qırx dərəcə istidə Azad Ticarət Zonasının İran təcrübəsi ilə tanış olmağı təklif etdilər.
Əliyev kiçik qrupla Kiş şəhərinə getdi. Nazirlik və idarələrin rəhbərləri hökumətlərarası sazişləri hazırlamaq üçün Tehranda qaldılar. Axşam onlar təmiz hava ilə nəfəs almaq üçün çölə çıxdılar. Təəccübləndim ki, doğrudanmı araqsız üç gün keçirmək mümkün deyil? Ola bilsin ki, onlar iranlı tərəfdaşları ilə belə işləyirdilər. Alkoqol qadağandır, lakin peyk antenalarında olduğu kimi, tabu da yan keçib və məxfi içki məclisləri sensasiya deyil.
Nümayəndə heyəti həmin gün axşam saatlarında qayıtmalı idi, lakin bu, baş vermədi. Yalnız ertəsi gün axşam saat 21 radələrində hotelin girişində “Azadlıq” radiosunun jurnalisti, mərhum Elmira Əmrahqızı ilə rastlaşdım. o, sözün əsl mənasında səfərin digər iştirakçıları ilə birgə ayaqüstə dayan bilməyərək sürünürdü.
O, hotelin foyesində divana yıxılanda mənə belə dedi: “Bura, cəhənnəmdir. İstilik və rütubət dözülməzdir. Sanki bizi ələ salırlar. Prezident qəzəbləndi. Lakin o, iranlılara Kişi bəyəndiyini və adanın həyatı ilə daha yaxından tanış olmaq istədiyini deyəndə təəccübləndik. Üzündə elə bir ifadə vardı ki, sanki qızmar günəşin altında yox, Sibirin bir yerində idi. Gecə hətta kondisionerin altında da yatmaq çətin idi. Körfəzdəki su kifayət qədər isti olsa da, Əliyev suda oturmağa üstünlük verdi. Ertəsi gün o da iranlı müşayiətçilərin təəccübünə səbəb olaraq Kiş boyunca gümrah halda addımlayırdı.
Elmira ilə danışırdıq və qəfildən xəbər verdilər ki, prezident rəhbər vəzifəli şəxsləri – hazırlanmış müqavilə layihələri ilə bağlı hesabat verən işçi qrupunu öz kabinetinə çağırır. Prezidentin otağı ilə üzbəüz dəhlizdə dayanmışam. Yaralı ayı səsinə bənzər səs eşidirəm. Nazirlər şampan şüşəsindən çıxan tıxaclar kimi çıxırlar. Demə, imzalanacaq heç nə yoxdur.
Ertəsi gün Bakıya əliboş qayıtmalı idik. Rəfsəncani ilə Əliyev arasında yarım saatlıq görüş uzandı. Daha bir saat. Və birdən prezidentlərin bəyannaməsini elan edirlər, hərçənd heç bir razılaşma yoxdur, amma bütöv bir memorandum paketi imzalanıb. Orada Rəfsəncaniyə nə edib, bir Allah bilir. Amma Əliyev başını dik tutaraq təyyarənin trapına qalxdı.
Mən Əliyevin səfərinin bu epizodunu İsrailin o vaxtkı səfiri, İranı yaxşı tanıyan qocaman əsgər Yelezer Yotvata danışdım. Səfir qəti şəkildə cavab verdi ki, Əliyev ona iranlıları buna görə heç vaxt bağışlamayacağını deyib.
Bir il sonra Yotvat Üzeyir Hacıbəyov və Rəşid Behbudov küçələrinin kəsişməsindəki evdə İran rezidenturasının cinayət başında ələ keçirilməsinə işarə vuraraq dedi ki, sizin çekistlər yaxşı işləyir.
Tehran-2000
Altı ildən sonra Gündüz Tahirli (“Azadlıq”), Rauf Arifoğlu (“Yeni Müsavat”) Alqış Musayevdan (“Yeni Azərbaycan”), Rəşad Məcid (“525-ci qəzet”) və “Ruh” jurnalist təşkilatının rəhbəri Əflatun Amaşovdan ibarət redaktorlar qrupunun tərkibində İrana qayıtdım.
Bu dəfə isə “İstiqlal” hotelinin eyvanından həmin səhər dumanını seyr etdim, amma çanaqsız. Onlar harasa yoxa çıxmışdılar. Sanki Bakıya köçmüşdülər. İndi bizdə çanaq antenləri balkonların və damların atributuna çevrilmişdi. Hakimiyyət İranda olduğu kimi, ifadə azadlığını xeyli məhdudlaşdırmağa başladı, bütün telekanallar vahid gündəm və düşüncə tərzi olan böyük bir AzTV-yə çevrildi.
…Axşamların birində bizi millətçilər arasından yerli azərbaycanlı qonaq dəvət etdi. Taksiləri ard-arda dəyişirik: bizi təqib edən yoxdur ki? Artıq evdəyik. Kiçik həyəti olan adi Tehran fərdi evi. Evdə hicabsız qadınlar. Hər şey bizdə olduğu kimidir. Televiziya Türkiyə telekanalını yayımlayır. Təəccüblə ev sahibindən soruşuram: “Çanaq anteni olmadan Türkiyəni necə izləyirsiniz?” Məsələ burasındadır ki, 1994-cü ilin sonlarından İran hakimiyyəti peyk antennalarına qadağa qoyub.…
O, gülümsəyərək izah etdi ki, çanaqları elə bir şəkildə qoya biliblər ki, onlar nəzərə çarpmır. Amma göydən görə bilərsən. Adətən, vaxtaşırı səlahiyyətlilər vertolyotlardan damların yoxlanılmasını həyata keçirirlər. Amma monitorinq barədə əvvəlcədən məlumat verirlər. İnsanlar çanaqları parça ilə örtürlər. Hər kəs özünü yoxmuş kimi aparır, ya da fərqinə varmır, eyni zamanda rəsmilər də bilirlər ki, çanaqlar hələ də istifadədədir.
Aha! Bu o deməkdir ki, hakimiyyət artıq sərt qadağa qoya bilmir. Amma bu başadüşüləndir, hakimiyyətin özləri, eləcə də məmur ailələri bu farisey sistemindəki yeganə nəfəslikdən imtina edə bilməzlər.
Tehranda küçələrdə qadınlar özlərini daha sərbəst aparır, baş örtüyü başın arxasına doğru sürüşür, göy qurşağının bütün rəngləri üzlərində olur, siqaret çəkirlər, maşın sürürlər. Hoteldən bir qədər aralıda izdiham dini asayiş keşikçiləri tərəfindən saxlanılan qadını geri almaq üçün İran Respublikası Asayiş Qüvvələri şöbəsinə hücum edib.
Bir kuryozumuz da oldu – yüngül qəzaya düşdük. İki cipimizdən biri İran “Peykan”ının (1960-cı illərin ingilis avtomobili, əsrin əvvəllərində hələ də “Xodro” zavodunun konveyerindən çıxırdı) yolunu kəsdi. Sürücülərimiz vəziyyəti düzəltməyə çalışırdılar. Vəsiqələrini göstərdilər. Amma bu, kütləni daha da qəzəbləndirdi. Biz yola düşməyə macal tapmamış onlar yolu bağladılar və bizi mühasirəyə aldılar. Biz müdaxilə etməyə məcbur olduq. Qalstuklu uşaqların görünüşü iranlıların hərarətini bir qədər soyutdu. Hər halda qonaqdılar… Deyinərək dağılışdılar.
Bizi İran Xarici İşlər Nazirliyinin iki əməkdaşı – bir gənc və bir qadın müşayiət edirdi. Hər ikisi etnik azərbaycanlıdır. O gözəl – yaşıl-qaraya bürünmüş qadın idi, bəzən istidən nəfəsi təngiyirdi. Deyəsən, astma xəstəliyi vardı. Ordan-burdan danışırdıq, amma sezilməz şəkildə siyasi, hətta tamamilə məişət mövzuların sərhədlərini müəyyən etdilər. Bir dəfə mən İran rejimini sovet rejimi ilə, Xomeynini isə Leninlə müqayisə etməyə başladım. Diplomat əyri-əyri baxaraq dedi: “Yernən gedin”). Xüsusilə milli məsələ mövzusundan qaçırdılar. Yaxşı, mən bu məsələni mağazalarda, köşklərdə araşdırdım. Hər yerdə azərbaycanca danışırdılar. Bütün suallara cavab verirdilər.
Nazirlərlə daha çətin idi. Beş azərbaycanlı nazir ilə görüşlərimiz oldu. Belə görüşlərdə səfir Abasəli Həsənov bizimlə idi. O, güclü diplomat idi, onunla hesablaşırdılar. O, özünü bir qədər sərbəst apardı, iranlılara sağlam həyat tərzi keçirdi. Nazirlər, adətən, Azərbaycan dilində başlayır, sonra rəsmi dil olan farscaya keçirdilər. Bu bizi qıcıqlandırdı. Sonda onların ən nüfuzlusu – Nəqliyyat, Tikinti və Rabitə supernazirliyinin rəhbəri ilə beşinci görüşdə Rauf Arifoğlu nazirlərin niyə ana dilində danışmadığını soruşdu: “Bu, qadağandırmı?”.
“Bunu kim dedi?” deyə suala sualla cavab verən nazir fars dilinə keçdiyini dərhal anladı. O, təbrizli, Azərbaycan vilayətinin keçmiş qubernatoru idi. Gündüz Tahirlinin XX əsrin əvvəllərində yaşamış Azərbaycan satirik şairi Mirzə Ələkbər Sabirin nəvəsi olduğunu bilən kimi dərhal gülümsəyərək qeyd etdi ki, uşaqlıqdan Sabirin “Hophopnamə” satirik-fəlsəfi şeirlər kitabı ilə böyüyüb.
Bu mövzu bir az sonra Azərbaycan dilində nəşr olunan “Varlıq” jurnalının təvazökar redaksiyasında dünya şöhrətli azərbaycanlı, iranlı kardioloq doktor Cavad Heyətlə görüşəndə davam etdirildi. Bu coşğun alim hər birimizdən soruşdu: hardansan, hansı rayondansan? Bax, sadalayırıq: Bakı, Tovuz, Şamaxı… Və birdən bir qadın diplomat qışqırır ki, “Baba, mən Urmiya azərbaycanlısıyam”, kişi diplomat: “Baba, mən ərdəbilli azərbaycanlıyam”. Onlar sinələrini döyəcləyərək, emosional olaraq özlərini təqdim edirdilər. Budur sizin üçün “Yernən gedin”.
Bir az sonra görüşəndə bu mövzu davam etdirildi, amma həkimə Gündüzün Sabirin nəvəsi olduğu xəbəri veriləndə yenə soruşdu: – Nəticəsi? “Xeyr – biz xorla cavab veririk – nəvəsidir.” Yenə soruşur: “Qız nəvəsi, yoxsa oğul nəvəsi?”. “Oğul nəvəsi” cavabını veririk. Sonra Cavad yerindən sıçrayır, Gündüzün üstünə atılır, qucaqlayır. Göz yaşları. Sevinc. Sonra isə millətçiliklə dolu Azərbaycan ədəbi dilinin yaylım atəşi.
Təbrizə təəssürat altında gəldik. Amma o, bizi təəccübləndirdi və daha da qayğılandırdı. Burada hamı nümayişkaranə şəkildə azərbaycanca, üstəlik, cənub dağlıq rayonlarımızın şirin nitqi ilə danışır. Azərbaycan məktəbi, mediası olmayan bir ölkədə dilin saflığını necə qoruyub saxlamağı bacarmaları da bir o qədər qəribədir.
Budur, hər iki dildə yazan böyük Azərbaycan-İran şairi Şəhriyarın məzarı üstündəyik. Burada bir qrup tələbə qız gördük. Onlar müəllimləri ilə gəlmişdi. Rauf Arifoğlu öz adi inqilabi üslubunda onlara milli əxlaqdan danışmağa başladı. Müəllim tələsik qızları aparırdı. Raufa “gözlə” dedim. Müəllimi saxladım: “İcazə verin, xanımlarla danışım”. O, mənə baxdı: “Bəli, əlbəttə”. “Bizim barəmizdə, Azərbaycan (Şimali) haqqında nə bilirsiniz. “Şurəvi” (Sovet İttifaqı) deyə cavab verdilər.
Onlar dedilər ki, biz ancaq rus dilində danışırıq, oxuyuruq, milli heç nəyimiz yoxdur, islam dini qadağandır. Sadalayıram: Azərbaycan dilində məktəblərimiz, universitetlərimiz, qəzetlərimiz, televiziyalarımız var. Onların üzlərində təəccüb böyüyür, suallar yaranmağa başlayır. Müəllim məsələdən siyasət iyinin gəldiyini anladı, tələbələri apardı. Amma şübhə toxumu artıq səpilmişdi.
Axşam parka getdik. Müğənnilərimizin ifasında mahnılar hər yerdə səslənirdi. Burada çoxlu azərbaycanlı gənclər var idi və onlar Tehrandakından qat-qat sərbəst davranırdılar.
Ertəsi gün kiçik üçmərtəbəli mola getdim. Diqqət etdim ki, bu, bir növ oğlan və qızlar üçün görüş yeridir, Türkiyənin bir növ kiçik dünyasıdır və ya başqa bir şeydir. Gənc satıcı ilə danışdıq. Deyir ki, o da hamı kimi Türkiyəyə mal üçün gedir, türk həyat tərzi kimi onlar da burada məşhurdur. Televiziya hər halda ciddi bir şeydir. O vaxt İranda internet hələ bizimki kimi inkişaf etməmişdi.
…Bakıya qayıdırıq. Sürücülərimiz bütün bu müddət ərzində özlərini dilimizi bilməmiş kimi göstərsələr də, birdən azərbaycanca danışdılar. Demək, söhbətlərimizi dinləyirdilər. Onlar qardaş kimi ayrıldılar. Hörmət etdik, yəni yaxşı müşayiət üçün təşəkkür etdik.
Artıq evdə eks-prezident, Xalq Cəbhəsinin lideri Elçibəy məni görüşə dəvət elədi. Təəssüratlarımla maraqlandı. Səfərdən, görüşlərdən, nəticələrdən danışdım. Dedi ki, mən Vahid Azərbaycan Hərəkatının fəalları ilə danışıb, İran eskizlərini onlarla bölüşməliyəm.
Cavab verdim ki, məni başa düşməyəcəklər. Amma Elçibəy israrlı idi.
Xaqani – 33 ünvanındakı binanın akt zalında İrandakı vəziyyətlə bağlı öz baxışlarımı açıqladım. Bildirdim ki, İranda Bakıda deyildiyi kimi, mütəşəkkil inqilabi hərəkat yoxdur. Şübhəsiz ki, Türkiyə və müstəqil Azərbaycan Cümhuriyyətinin varlığı ilə nəzərə çarpan milli oyanış var.
“Türkiyə informasiya məkanının İran azərbaycanlılarına təsir təcrübəsini nəzərə alaraq, Azərbaycan telekanallarının peyk yayımına başlamalı və bununla da platformasında dövlət sərhədlərinə baxmayaraq, vahid dil və milli təfəkkürün formalaşacağı vahid informasiya məkanı yaratmalıyıq. Bu təsir türklərdən daha güclü olacaq”, – dedim.
Qəribədir ki, zal heç bir etiraz olmadan səssizcə məni dinləyirdi. Görünür, tamaşaçılar səhnədən baş verənlərə səssiz-səmirsiz baxan öz lideri tərəfindən istiqamətləndirilib.
Bir müddət sonra Azərbaycan telekanalları peyk yayımına keçməyə başladı.
İranda baş verən son hadisələr göstərir ki, internetin inkişafı və ölkənin qlobal informasiya məkanına daxil olması İran cəmiyyətini və onun mühüm bir hissəsi kimi azərbaycanlıları xeyli dəyişib.
Heç kim şübhə etmir ki, İrandakı rejim transformasiya ərəfəsindədir və bu, təkcə aşağı təbəqənin deyil, həm də ən yuxarı təbəqənin istəyidir.
İranın şiəlik ideologiyası ilə ətraf aləmdən təcrid olunmuş dini dövlətə çevrilməsi təcrübəsi 1979-cu il İslam inqilabı zamanı elan edilmiş bərabərlik, qardaşlıq, şəxsiyyət azadlığı ideyalarının reallaşmaması səbəbindən özünü doğrultmadı. Korrupsiya, qeyri-bərabərlik, insan hüquqlarının, azadlıqların pozulması dövlətin atributlarına çevrilib. Məyusluq yalnız 10 ildən sonra gəldi. Dini idarəetmə sistemi cəmiyyətin və dövlətin ehtiyaclarını ödəyə bilmir. Hicab böhranı isə, sadəcə, bəhanədir, səbəb deyil. Hicab yalnız onu göstərdi ki, İran dəyişiklikdən qaça bilməz. Sovet İttifaqında, eləcə də hər hansı bir avtoritar dövlət sistemində olduğu kimi, ideologiyanın devalvasiyası, adətən, mənəvi boşluq yaradır və o, din və millətçilik tərəfindən doldurulur. İranda dinin hökmranlığı öz təsirini itirir, bu isə o deməkdir ki, boşluğu milliyyətçilik dolduracaq – fars, türk, kürd, ərəb və s. Millətçiliyin diktəsi dinin diktəsindən daha az dağıdıcı deyil. Lakin tarix onu deməyə əsas verir ki, İran türkləri farslarla yanaşı, uzun əsrlər boyu yaratdıqları və əziz tutduqları ölkənin dağılmasının qarşısını almaq üçün vəziyyəti nəzarətdə saxlamağa çalışacaqlar. İranda demokratikləşmə, şübhəsiz ki, İran, Azərbaycan və Türkiyə türklərinin konsolidasiyasına yol açacaq. İran və Turan əsilli Siyavuşun alnına doğulduğu vaxtdan qədərinə yazılan rolu yerinə yetirmək yazılıb.
Mehman Əliyev
Mənbə: Turan.az
